Η προσπάθεια, η διαδρομή, είναι άλλωστε ένα από τα δώρα που με βοήθησε κάπως να εμπεδώσω η άσκηση με το Τάι Τσι τα τελευταία 3 συναπτά έτη της ζωής μου. Η απαλλαγή από την τυραννία της τελειομανίας. Δεν υπάρχει τέλειο, θεωρητικά το λέμε, αλλά η άσκηση, ο συνεχής χώρος για αλλαγή και εμβάθυνση του Τάι Τσι με κάνει να το αντιλαμβάνομαι βιωματικά και αυτό επηρεάζει και άλλους τομείς της ζωής μου σταθερά και όλο και πιο συνειδητά. Με βοηθά, επίσης, να αφήνω πίσω όλο και περισσότερο την κατασκευασμένη αυτοεικόνα μου και τις ταμπέλες με την οποία με κατηγοριοποιούν οι άλλοι, οι ασχολίες, τα στεγανά της ζωής μου. Ασκώντας το Τάι Τσι νιώθω ότι ξανασυστήνομαι με την πιο αχαρακτήριστη κι ελεύθερη πλευρά του εαυτού μου. Αυτή που χαίρεται πιο αγνά, αυτή που ευγνωμονεί περισσότερο, αυτή που είναι εντελώς ανοιχτή στα πάντα.
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω πιο καλά, αλλά ψυχικά το Τάι Τσι μου έφερε και μου φέρνει γείωση, βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Και μου προσφέρει την ανεκτίμητη αξία του ανήκειν σε μία ομάδα γεμάτη ενδιαφέροντες ανθρώπους, και μία αίσθηση ότι όλα μοιράζονται κι όλα βρίσκονται σε επικοινωνία, η ηρεμία, η ενέργεια, η ζωτικότητα, η πνευματικότητα, η χαρά.
Το Τάι Τσι εκτός από το πνεύμα μου έχει ευεργετήσει και το σώμα μου. Δεν πέφτω τόσο εύκολα πια, γιατί διαχρονικά στη ζωή μου ήταν αρκετές οι φορές που ξαφνικά κοιτούσα τον κόσμο από το έδαφος. Έχω αποκτήσει μεγαλύτερη ευλυγισία, η στάση μου είναι πολύ καλύτερη και οι πόνοι- αντανάκλαση της καθιστικής ζωής μου είναι λιγότεροι. Κάθε φορά που κάνω τη φόρμα, παρά την όποια κούραση, νιώθω να γεμίζω ενέργεια. Νιώθω τη ροή της, αισθάνομαι σημεία του σώματός μου που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν, νιώθω σε επαφή μαζί του και με τον οργανισμό μου. Κυρίως μαθαίνω να ακούω και να σέβομαι το σώμα μου κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο όφελος.
Μεγαλώνοντας σε μία κοινωνία και μία εποχή στην οποία το σώμα ήταν πάντα αντικείμενο κριτικής (και, μοιραία, αυτοκριτικής) και που το να μένεις στην επιφάνεια των πραγμάτων ήταν μάλλον το μόνο ζητούμενο, το Τάι Τσι έχει γίνει το αντίβαρο που είχα ανάγκη για να ισορροπήσω πρακτικά και μεταφορικά στη ζωή μου, να βουτήξω λίγο βαθύτερα, να γαληνέψω. Και στη γαλήνη με ανακάλυψα».
Λία Παπαϊωάννου.
